| شد عراق آباد روزی کز خراسان شد روان | دوش بر دوش ظفر رایات شاه نوجوان | |
| پاسبان ملت و دین قهرمان ماء و طین | آسمان عز و تمکین پادشاه انس و جان | |
| صورت لطف خدا کهف‌الوری نورالهدی | اختر بیضا ضیا چشم جهان بین جهان | |
| ضابط قانون دولت حافظ ملک و ملل | حارث ایران و توران باعث امن و امان | |
| شاه عباس جهانگیر آفتاب بی‌زوال | فارس رخش خلافت وارث طهماسب خان | |
| آن که گرد فتنه شد بر باد چون ایزد سپرد | بادپای کامرانی را به دست او عنان | |
| وانکه پای شخص آفت شد سبک‌رو در فرار | چون رکاب پادشاهی شد ز پای او گران | |
| از ازل گردید در تسخیر اقطاع زمین | نصرت او را علی موسی جعفر ضمان | |
| مهر هر صبح از شعاع خود شود جاروب بند | بهر آن فرزانه فراش ره صاحب زمان | |
| بیضه‌ی مرغ جلالش قدر بیضا بشکند | گر تواند یافت گنجایش درین هفت آسمان | |
| پشه‌ی او لنگر اندازد اگر بر پشت پیل | دست و پای پیل یابد کوتهی از استخوان | |
| بر سر این هفت چرخ آرد فرو گردست و تیغ | در عدد گردد زمین هم چارده چون آسمان | |
| صد دو پیکر در زمین در هر قدم پیدا شود | روز هیجا گر کند شمشیر خود را امتحان | |
| زو روی گوی زمین را یک جهان دور افکند | گر زمین ز آهن ز مغناطیسی باشد صولجان | |
| بی‌رضای او که آسیبی نمی‌دارد روا | نیست چون ممکن که تیر آفت آید بر نشان | |
| چون خدنگ ناز خوبان تغافل پیشه است | در زمانش فتنه هر ناوک که دارد در کمان | |
| خاک ریزد بر سر عدل خود از شرمندگی | گر ز خاک امروز سر بیرون کند نوشیروان | |
| در زمان امر و نهی جاریش نبود محال | رجعت آب معلق گشته سوی ناودان | |
| کاشکی در فرش بودی عرش علوی تا بود | پادشاه این چنین را بارگاهی آن چنان | |
| سهو کردم جای او بالاتر از عرشست و نیست | زان طرف سفلی مکان بندگانش لامکان |