| و گر به چین کنم آهنگ نقش مانی را | کشد به خاک سیه کلک عنبرافشانم | |
| ور انتخاب کنم از جهان خراسان را | کسی نبیند از اعدا دگر هراسانم | |
| و گر به خاک سیاهم کشد زمانه هنوز | ز سرمه بیش بود قدر در صفاهانم | |
| ز شاک شوق کشندم به پا خزاین لعل | اگر به خواب ببیند در بدخشانم | |
| کشند رنج ستورانم از کشیدن گنج | اگر نصیب ز ایران برد به تورانم | |
| به هم نمی‌رسد از شغل طرفةالعینی | چو چشم فکرت من چشم عیب جویانم | |
| به سحر طبع مهندس اگر کنم هنری | که چشم دهر شود تا به حشر حیرانم | |
| ز لفظشان نرسد شهد بارک‌الهی | به کام طوطی خوش لهجه زبان دانم | |
| ور از زبان سخنی سر زند که باید شد | به حکم عقل از آن اندکی پشیمانم | |
| کنند نسبت چندان خطا به من که مگر | به کفر کرده تکلم زبان ایمانم | |
| اگر شوند ز تعلیم عندلیب زبان | هزار مرغ زبان بسته در گلستانم | |
| همین که در سخن آیند از کمال غرور | کنند نام زبون لهجه و بد الحانم | |
| حجاب یک دوکسم گشته بس که دامنگیر | ز داغ کاری خامان کشیده دامانم | |
| رسد چو کار به این کان حجاب هم برود | چه شعله‌ها که برآید ز سوز پنهانم | |
| من از ستایش اشراف ملک این دیدم | که رفته رفته سیه گشت روی دیوانم | |
| هنوز با دل پرداغ و سینه‌ی پردرد | زبان پر خطر خویش را نگهبانم | |
| ز تاب رنگ بگرداند آفتاب آن روز | که من ز دفتر عزت ورق بگردانم | |
| غرور غفلتشان بین که ایمنند به این | که در نیام شکیب است تیغ برانم | |
| اگر چه نرم کمان آفریده‌اند مرا | گذار می‌کند از سنگ خاره پیکانم | |
| به بی‌گزندی من نیست هیچ انسانی | ولی دمی که دمم گرم گشت ثعبانم |