| ز تاب مشگل اگر نگسلد رگ جانم | که کار تنگ شد از پیچ و تاب دورانم | |
| نمی‌رود به جنان پای کس به این تعجیل | که دست من ز جنون جانب گریبانم | |
| بجاست پرده‌ی گوش فلک که بسته هنوز | درون سینه به زنجیر صبر افغانم | |
| جهان ز فتنه چه دارد خبر که در بند است | هنوز سیل جهانگیر چشم گریانم | |
| ستون کوه سکون بنای صبر مرا | خلل مباد که صد هزار طوفانم | |
| عجب اگر نزند روح خیمه جای دگر | که سخت رفته ز جا جسم سست بنیانم | |
| اگر بهم زنم از کین هزار سلسله را | عجب مدان که چو زلف بتان پریشانم | |
| ازین بدتر گله‌ای نیست از زمانه مرا | که برده ریشه فرو در زمین کاشانم | |
| ز بس نفاست ذاتی که خلق کاشان راست | من از صفات زبون ننگ شهر ایشانم | |
| به من تراوش نزلی که لطف ایشان راست | نزول آیت بیزاریست در شانم | |
| ازین ملک صفتان نفیس فطرت نیست | یکی که آورد اندر شمار انسانم | |
| در این میانه من پست فطرتم خزفی | که منتظم شده در سلک درو مرجانم | |
| شود نصیب که دامان سلک گوهرشان | ز گرد صحبت جان‌گاه خود بیفشانم | |
| بزرگ این همه گر خلق مشفق خلقیست | به حاجتی من اگر در زمانه درمانم | |
| برآورد به طریقی که عقل ماند مات | ولی غبار ز جسم و دمار از جانم | |
| درین بلا که منم با وجود ضعف قوا | به جز جلای وطن نیست هیچ درمانم | |
| مرا که دل کشد آزار رنج ویرانی | ازین چه سود که خوانند گنج ایرانم | |
| مراست در ملکوت آشیان و همت پست | به خاک تیره در این ملک کرده یکسانم | |
| ز حمل جور من این جا ذلیل در همه‌جا | عزیز پادشهان حاملان دیوانم | |
| اگر به هند روم طوطیان ذخیره کنند | جهان شکر از ریزه چینی خوانم |