| محل گیرودار او که خونش می‌رود از تن | کشد سیمرغ را دام عناکب در گرفتاری | |
| دو روزی گو لوای خصم او میسا به گردون سر | که دارد همچو نخل ریشه کن زود در نگونساری | |
| سلاطین سرورا با آن که هرگز حرفی از شکوه | نگشته بر زبان شکرگوی نطق من جاری | |
| شکایت گونه‌ای دارم کنون اما ز صد جزوش | یکی معروض می‌دارم گرم معذور می‌داری | |
| تو را آن بنده بودم من که چون بر مسند دولت | نشینی شاد و مملوکان خود را در شمار آری | |
| نپردازی به حال من نپرسی حال من از کس | نه از ارسال پیغامی مرا از خاک برداری | |
| نگوئی زنده است آن بنده‌ی رنجور مایانه | مرا با آن که باشد نیم‌جانی مرده انگاری | |
| فرستم نظم و نثری هم که خواهد عذر تقصیرم | ز بی‌قدری تو این را خاک و آن را باد پنداری | |
| ندارد محتشم زین بیش تاب درد دل گفتن | مگر زین بیشتر باید ز بیماری سبکباری | |
| بود تا استراحت جو سر از بالین تن از بستر | درین جنبنده مهد مختلف اوضاع زنگاری | |
| تن بستر فروزت باد دور از بستر کلفت | سر افسر فرازت ایمن از بالین بیماری |