| بلقیس آمد از تتق سلطنت برون | از بهر آن ستوده سلیمان نوجوان | |
| بلقیس نه خدیجه‌ی خورشید احتجاب | کز حوریان حله‌نشین می‌دهد نشان | |
| معصومه‌ی ستیزه که ستار واحدش | در هفت پرده کرده ز چشم جهان نهان | |
| گیتی فروز شمسه‌ی ایوان سلطنت | مصباح دودمان کبیر امیرخان | |
| از عفتش فزون نتوان یافت عفتی | الا عفاف سیده آخرالزمان | |
| القصه آن دو ماه نور از طالع کبیر | با همچو یافتند ز جنسیت اقتران | |
| بر صفحه‌ی خیال که باد ایمن از زوال | طبع مورخ از مدد خامه بیان | |
| این خسروانه بیت روان زد رقم که هست | تاریخ این مقارنه هر مصرعی از آن | |
| باهم به جان شدند قرین آن دو ماه نو | بلقیس کامکار و سلیمان کامران | |
| طبع تو محتشم چو در اثنای عقد نظم | آورد این دو مصرع تاریخ بر زبان | |
| بعد از قرار قافیه و التزام بحر | کاین هر دو راست بعد ز تاریخ یک جهان | |
| گو لاف سحر زن که به این فکرهای دور | در دور خویش دعوی اعجاز می‌توان |