| کاشان که مصر روی زمین است در جهان | می‌خواست در ولای چنین یوسفی چنان | |
| یعنی چراغ چشم امیر بزرگوار | مهر زمین فروغ ده ماه آسمان | |
| یعنی گزیده‌ی نایب نواب نامدار | دارای کامران سروسر خلیل ترکمان | |
| یعنی امین بار گه سلطنت که هست | بالا ترش ز منظره‌ی لامکان مکان | |
| خورشید نو طلوع جهانگیر کامکار | جمشید نوظهور جوانبخت کامران | |
| چابک‌سوار عرصه‌ی دولت که صولتش | گوی زر از سپهر رباید به صولجان | |
| ضغیم شکار بیشه‌ی صولت که هیبتش | خالی کند هزار اسد را جسد ز جان | |
| در یک زمان بسیط زمین پر شود ز سر | چون تیغ خویش را کند آن سرور امتحان | |
| از صدر زین هزار سوار افکند به خاک | در دست او اشاره‌ای از ابروی کمان | |
| چون باد نخوت از سر ظالم برون برد | گرگ ستیزه پیشه کند سجده‌ی شبان | |
| تغییر خواه حالت اجسام اگر بود | یابند کوه را سبک و کاه را گران | |
| تبدیل جوی صورت اجرام اگر شود | خور ماه‌وش نماید و مه آفتاب سان | |
| گر بر فلک سواره گذار افکند شود | منت کش از سم فرسش فرق فرقدان | |
| خورشید و ماه روز و شب اندر طلایه‌اند | بر گرد درگهش چو غلامان پاسبان | |
| نارند سر فرو به سپهر از غرور و کبر | آن راستان که سجده کنندش بر آستان | |
| عنقای همتش که بر او عالم است تنگ | بر ذروه سپهر نهم دارد آستان | |
| دامان سایلان فراخ آستین درد | در کیسه کرم چو کند دست درفشان | |
| چندان ثمر دهد که شود چشم آز سیر | باغ سخای او که بهاریست بی‌خزان | |
| دریای جود او متلاطم اگر شود | آرد جهان در شهوار بر کران | |
| چون انفراد و وحدت و بی‌جفت بودنست | مخصوص فرد واحد و معبود انس و جان |