| ازین نظم مقصودش اینست کورا | نه از سلک مدحت فروشان شماری | |
| ز دنبال هم داد صد غوطه او را | نوال تو در لجه‌ی شرمساری | |
| مسازش طمع پیشه ترسم برآید | سر عزتش از گریبان خواری | |
| به جان آفرینی که در آفرینش | تو را داد این امتیازی که داری | |
| به بطحاییی کایزدش خواند احمد | تو را نیز نگذاشت زان رتبه عاری | |
| به خیبر گشائی که از خیل خاصان | تو را داد در شهر خود شهریاری | |
| که گر بگذرانی سرم را ز گردون | و گر مغزم از کاسه‌ی سر برآری | |
| سر موئی از من نیابی تفاوت | در اخلاص و دلسوزی و جان سپاری | |
| دعائیست بر لب یقین الاجابه | که حاجت ندارد بالحاح و زاری | |
| بود تا تو را شیوه‌ی دیوان نشینی | بود تا مرا پیشه‌ی دیوان نگاری | |
| در اوصافت ای صدر دیوان نشینان | نی کلک من باد در شهد باری |