| نهیش به روی سیل نگون دست اگر نهد | پس خم زنان رود به عقب تا به کوهسار | |
| بر رخش گرم جوش ببین گر ندیده‌ای | کانسان ز اقتدار بود اژدها سوار | |
| از هم بپاشد و تل خاکستری شود | بیند اگر به قهر درین نیلگون حصار | |
| هست از برای سوختن خرمن عدو | کافی ز آتش غضبش گرمی شرار | |
| ای مالک رقاب ملوک سخن که هست | بر مدحت تو سلسله‌ی نظم را مدار | |
| هرکس به مدعای دگر از سحاب نظم | بر کشت دولت تو ز شعر است رشحه بار | |
| مقصود ومدعای من اما ز مدح تو | اینست این که نام تو سلطان نامدار | |
| زیب کلام و زینت دیوان من شود | گوش قوای مدرکه را نیز گوشوار | |
| هر نقطه هم شود ز سوادش به هند و روم | داغ دل هزار خدیو بزرگوار | |
| زین لاف و دعوی احسن و اولاست محتشم | خاموش گشتن و به دعا کردن اختصار | |
| تا نام داوران به دواوین شود رقم | وز خوش کلامی شعرا یابد اشتهار | |
| از نام آن سپهر امارت کلام من | مشهور شرق و غرب بود آفتاب‌وار |