| بیماری به پای حضورم شکسته خار | کز رهگذار عافیتم برده بر کنار | |
| بر تافتست ضعف چنان دست قوتم | کز سر نهادنم به زمین هم گذشته کار | |
| جسمم که گرد راه عیادت نقاب اوست | پامال عالمی شده چون خاک رهگذار | |
| نیلوفر ریاض ریاضت رخ من است | از سیلی که می‌خورم از دست روزگار | |
| هرگز ز هم نمی‌گسلد کاروان لعل | زان قطره‌ها که بر رخ من می‌شود قطار | |
| دست فلک ز رشته‌ی تدبیر تافتن | دامان من به جیب زمین بسته استوار | |
| تدبیر این که پیش عزیزان مصر جود | خود را نسازم از سبکیها ذلیل و خوار | |
| واندر فضای عالم علوی به طعمه‌ای | شهباز همتم نکند پستی اختیار | |
| با آن کزین سکون قوی لنگرم ز کوه | سنگین‌تر است کفه میزان اعتبار | |
| غبنی است بس گرانم از این رهگذر که نیست | پایم روان به درگه نواب نامدار | |
| سلطان کامکار محمد امین که هست | نازان به آفریدن او آفریدگار | |
| آن قبله‌ی امم که به تنگ است سده‌اش | از اختلاط ناصیه‌ی شاه و شهریار | |
| وان قلزم کرم که کشیده ز ساحلش | تا سقف عرش بر سر هم در شاه‌وار | |
| گشت از صلای موهبتش گوشها گران | وز حمل بار مکرمتش دوشها فکار | |
| در کلک صنع صانع او عز شانه | هر دقتی که بوده در او گشته آشکار | |
| دارم گمان که خالق مخلوق آفرین | کرده در آفریدنش اظهار اقتدار | |
| عکس جمال او به جمادات اگر فتد | بر دلبری مدار نهد صورت جدار | |
| ذرات خاک پاش شمارند اگر به فرض | مه در حساب ناید و خورشید در شمار | |
| آهو شکاری از سگ آن نامجو مجو | کز مردمی سگان ویند آدمی شکار | |
| امرش به سیر گوی زمین حکم اگر کند | بی دست و پا فتد بره از روی اضطرار |