| زمانه راست چنین اقتضا که گوهر مدح | ز قدر اگر چه بود گوشوار گوش جهان | |
| به صد شعف چو ستاند ز مادحش ممدوح | وز آفرین لب مدح آفرین شود جنبان | |
| وز انتعاش کند زیب مجلسش یک چند | چو لاله و سمن ونرگس و گل و ریحان | |
| ز عمد صد رهش افتد نظر بر او اما | به سهو نیز نیفتد به فکر قیمت آن | |
| تو آن بزرگ عطائی که در نظم مرا | ندیده قیمتش ارسال کردی از احسان | |
| و گر وظیفه هر ساله ساختی آن را | هزار سال بود ملک عمرت آبادان | |
| منم کهن بلدی در کمال ویرانی | تو گنج عالم ویران یگانه ایران | |
| حصار این بلد کهنه کن به آب و گلی | که سیل حادثه هرگز نسازدش ویران | |
| غلام بی به دلت محتشم که از افلاس | کنون تخلص او مفلسی است در دیوان | |
| چو درد فاقه‌اش اکثر دواپذیر شده | علاج مابقی از حکمت تو هست آسان | |
| همیشه تاز پی اعتماد اهل وداد | کنند بیعت و پیمان مشدد از ایمان | |
| امیدوار چنانم که دولت ابدی | ز بیعتت نکشد دست و نگسلد پیمان |