| پستی ما کردار تقصیر این فعل ارتکاب | وان بلندیهای همت کرد آن امر التزام | |
| ای به دوران تو دولت را رواج اندر رواج | وی به تدبیر تو عالم را نظام اندر نظام | |
| در ازل ذیل جلالت از غبار خود کشید | سرمه‌ی امیدواری در دو چشم اعتصام | |
| در عبارت آفرینی گرنه یکتائی چرا | خلقت خلاق و اقوال تو را نشاست نام | |
| زین شرف کاندر بنان اشرف در جنبش است | تا به زانو می‌رود در مشگ کلک خوش‌خرام | |
| کز لک مژگان خود چشمت برون آرد ز سر | سوی بدبینت اگر بینی به چشم انتقام | |
| در ثنایت معترف گردم به عجز خویشتن | گرنه با طبع من اقبال تو یابد انضمام | |
| سرورا بی‌جد و جهدی از ریاض لطف تو | محتشم را خورد اگر بوی عطائی بر مشام | |
| طوق در گردن غلامی هم شدش پیدا که هست | در لقب مالک رقاب پادشاهان کلام | |
| ابتدا به در دعا اکنون که گر سحرست شعر | پیش نازک طبع دارد لذت تام اختتام | |
| تا سپهر پیر را در سایه باشد آفتاب | ز اقتصای وضع دوران سال و ماه و صبح و شام | |
| ظل شاه نوجوان بر فرق فرقد سای تو | باد چون ظل تو بر فرق خلایق مستدام |