| روزه رفت و آمد از نزدیک مخدوم الانام | بر سر من مشفقی با عیدی عید صیام | |
| وه چه مخدوم آن که هست از رفعت ذات کریم | سرور اهل کرم سردار و سرخیل کرام | |
| وه چه سر خیل آن که خیل خسروان عصر را | می‌تواند داد در یک بزم باهم انتظام | |
| اختر بیضا تجلی گوهر دری شعاع | داور دارا تجمل والی والامقام | |
| کار فرماینده‌ی طبعش زبان علم و حلم | سده فرزینه بزمش جبین خاص و عام | |
| چرخ اعظم را مقابل قابل دیهیم و گاه | شاه عالم را مصاحب صاحب القاب و نام | |
| روزگارش زان محمد خواند کاندر نه حرم | می‌ستایندش مقیمان سپهر از احترام | |
| می‌زند مانند طفل مریم از اعجاز دم | هرچه طبع مبدعش می‌آفریند در کلام | |
| نژاد زد میان نظم گوئی تیغ زد | ورنه چون بین‌المسارع منقطع شد التیام | |
| معنی کز دل بود چون صید وحشی در گریز | خاطر او را بود چون مرغ دست آموز رام | |
| بحر اول بر بقای خویش می‌لرزد که هست | کمترین قایم دست فیاضش غمام | |
| قرص خورشید از عطا می‌افکند پیش گدا | طشت حاتم چون نیفتد در زمان او زبام | |
| بی‌طلب چون کرد جیب و آستینم پر درم | یافتم کاندر کرم حاتم کدامست او کدام | |
| مدح گفتن و آن گه از ممدوح جستن جایزه | نیست جز فعل ادانی نیست جز کار لام | |
| مدح کردن نیز گوش آنگه گشودن دست جود | در حقیقت هست سودای درم بخشیش نام | |
| بخشش آن باشد که کس نادیده شخصی را به خواب | بخشد از خواب پریشانیش بیداری تمام | |
| مدح گفتن آن چنان اولی که بی‌ذل طمع | در سخن مرد سخن گستر نماید اهتمام | |
| زین دو حالت آنچه از من بود خود نامد به فعل | وین خجالت ماند بهر من الی یوم‌القیام | |
| و آنچه زان دریادل زر بار گوهرریز بود | از وجود آمد به استمرار و ادرار و دوام | |
| مالک الملک سخن خلاق اقوال حسن | سامی الرتبت سمی جد خود خیرالانام |