| گر اثر را از مثر دور خواهی تا به حشر | بیضه‌ی ابیض نگیرد رنگ در دریای نیل | |
| در کف ساقی بزمت شد مزید عقل و هوش | رطل مرد افکن که آمد عقل عالم را مزیل | |
| من که چون قربانی تیغ خلیل اندر ازل | داشتم در سر که در قربانگهت کردم قتیل | |
| منت ایزد را که بر وفق مراد خویشتن | زود در خیل فدائی گشتگان گشتم دخیل | |
| وز دل پر آتشم زد چشمه‌ی مهر تو سر | آن چنان کز قعر دوزخ سر برآرد سلسبیل | |
| سرو را بی آن که سازی در نظم محتشم | گوشوار گوش دراک از کثیر و از قلیل | |
| قیمتش ارسال کردی خانه‌ات آباد باد | وز خدایت هم به این احسان جزائی بس جزیل | |
| تا بود ظل طویل الذیل سلطان نجوم | بر جهان گسترده و مبسوط و ممدود و ذلیل | |
| سایه‌ی اقبال و احسان تو بادا مستدام | برغنی و بر فقیر و بر عزیز و بر ذلیل | |
| بر فلک بهر تو بادا کوس دولت پر صدا | وز برای دشمنانت بر زمین طبل رحیل | |
| ز آتش کید سپهرت دارد ایمن آن که گشت | مانع گرم اختلاطی‌های آتش با خلیل |