| اگر چه مادر ایام خوش نتیجه فتاد | درین زمان پسری به نزاد از بهزاد | |
| مه سپهر حکومت که در زمانه‌ی او | زمانه را فزع دادخواه رفت از یاد | |
| گل بهار سخاوت که در محل کرم | درم چو برگ خزان می‌دهد کفش بر باد | |
| بجای خون همه یاقوت و لعل خواهد ریخت | به دست او نیش اگر زند فصاد | |
| گرفته کشور دلها که هست بر بازوش | دو فتح‌نامه ز دست کریم و طبع بداد | |
| به آن محیط کرم نسبت ملال ز بذل | چنان بود که به حاتم کنند بخل اسناد | |
| زبان به شکوه‌ی او هیچ دادخواه نراند | به غیر ظلم که از عدل اوست در فریاد | |
| خراش ناخن عدلش چو کوه ظلم بکند | بماند در دهن انگشت تیشه‌ی فرهاد | |
| به روی کشور ما تنگ از آن که منصب اوست | امارتی که زخانی و خسرویست زیاد | |
| جمال باز گرفتن نیافت ساقی دهر | چو بر کف املش ساغر مراد نهاد | |
| فلک نمود به زیر پرش چو بیضه‌ی مرغ | همای رفعت او بال ابهت چو گشاد | |
| چه حاجتست که او طایران دولت را | به دانه ریزی و دام‌افکنی شود صیاد | |
| که بهر صید مرادش درین کمند گاهند | نه آسمان سبب انگیز و بخت در امداد | |
| نقیض سوز و مخالف گداز و ضد کاهست | صلاح و رای وی اندر جهان کون و فساد | |
| چو آمد آن نصفت کیش داد گر به وجود | کشید رخت به سر منزل عدم بیداد | |
| بنای ظلم و تعدی ضعیف بنیان گشت | به دستیاری این دولت قوی بنیاد | |
| ز سهم ناوک آهن گداز هیبت او | ز موج گشته زره پوش از ازل پولاد | |
| ز بوسه کاری سکان آسمان فرمود | بهر مکان که ازو سایه بر زمین افتاد | |
| به جز درش که نه جای وقوع بیداد است | ندیده کس در دارالامارتی بیداد | |
| اگر شود متوجه به رفع ضدیت | دهند دست معیت به یکدیگر اضداد |