| بگرفت کار بوسه رواجی که از شفا | افتاد شغل حرف زدن یک جهان بعید | |
| دست تظلم دو جهان کاندرین زمان | دامان هفت پرهین چرخ میدرید | |
| چون شد زمان حکم قضا منتقل به تو | خود را در آستین به صد آهستگی کشید | |
| ای رای محتشم حشم نامور که هست | هر بندهات یگانه و هر چاکرت فرید | |
| گوئی ز صبح روز ازل صبح فطرتش | هم پیشتر برآمد و هم پیشتر دمید | |
| شد گر چه محتشم ملک خسروان نظم | در انقیاد صد چو خودش بندگی گزید | |
| سودای خدمتت به سویدای خاطرش | شد بیش از آن فرو که به کنهش توان رسید | |
| آمادهی خریدن او شو که جنس خوب | ارزان اگر چه نیست گران میتوان خرید | |
| اما به یک نظر نه به زر کاین متاع راست | قیمت به مخزنی که خدا داردش کلید | |
| صلب جهان پر است ز اقران او ولی | در صد هزار قرن یکی میشود پدید | |
| با نور آفتاب بود سایهات قریب | وز جرم آفتاب جهان تا جهان بعید | |
| از آفتاب دولت شاهی مباد بعد | ظل تو را که دید جهان بر خرد مدید |