| به تقریب این سخن مذکور شد باز آمدن کز جان | کنم در وادی مدح تو حسانی و سحبانی | |
| زهی رای قضا تدبیرت از حزم قدر قدرت | بلاد عدل را عامل بنای ملک را بانی | |
| اگر خورشید لطف ذره‌ای بر آسمان تابد | سها را کمترین پرتو بود خورشید نورانی | |
| و گر خود سایه‌ی قهرت زمانی بر زمین افتد | شود بی‌نور چون سنگ سیه لعل بدخشانی | |
| سهیل طلعتت گر عکس بر بحر و براندازد | خزف گردد عقیق‌تر حجر یاقوت رمانی | |
| درافشان چون شود بر تنگ‌دستان ابر دست تو | کند هر رشحه آن قلزمی هر قطره‌ی عمانی | |
| ید بیضا نماید رایتت در وادی نصرت | چه از فرعونی اعدا کند رمح تو ثعبانی | |
| عرق کز ابرشت بر خاک ریزد در دم جولان | کند در پیکر جسم جمادی روح حیوانی | |
| برات عمر اگر خواهد کسی رایت برای او | به حکم از قابض ارواح گیرد خط ترخانی | |
| به قدر دولتت گر طول یابد رشته‌ی دوران | زند دم از بقای جاودانی عالم فانی | |
| عجب گر بر قد گیتی شود رخت بقا کوته | که ذیل دولتت آخر زمان را کرده دامانی | |
| اگر صد سال اید بر کمان کی در نشان آید | به قدر درک ادراک تو سهم و هم انسانی | |
| تو را نام از بزرگی در عبارت چون نمی‌گنجد | به توشیحش کنم در یک غزل درج از سخندانی | |
| صبوحی کرده می‌آئی بیا ای صبح نورانی | که برهانم شوی وز ظلمتم یکباره برهانی | |
| درین فکرم که چون ماند بدانجا گرد و جود من | اگر با این شکوه از ناز دامن بر من افشانی | |
| ریاض لطف را سروی سپهر قدر را بدری | سریر خلق را شاهی جهان حسن را جانی | |
| اگر صد بار چون شمعم سراندازی دیت ایربس | که چون پروانه یکبارم به گرد سر بگردانی | |
| لب لعلت نگین خاتم حسنست و بر خوبان | تو را ثابت به آن مهر سلیمانی سلیمانی | |
| دهانت شکر و لب شکرین قد نیشکر خود گو | چرا کامی بود تلخ از تو کاندر شکرستانی | |
| یقین است ای مه از نازت که مانند هلال از من | اگر صد سجده بینی گوشه‌ی ابرو نجنبانی |