| آورند از یک گریبان سر برون بدر و هلال | روز میدان چون نهد بر دوش زرین صولجان | |
| پایه‌ای از قدر او اورنگ و استقلال و عظم | آیه‌ای در شان او فرهنگ و استیلا و شان | |
| از گشاد شست پر زور قدر تیر قضا | بی‌نفاذ امر او بیرون نیاید از کمان | |
| برخلاف خلق فردا بر زمین خواهند داشت | چشم از شرم دو شغلش حاتم و نوشیروان | |
| دیده از آلای او بر سده‌ی والای خود | خرگه عالی ستونش روی صد گیتی ستان | |
| نیست گوئی عظم او محتاج حیز ورنه چون | ظرف او گیلان تواند بود یا مازندران | |
| هست در آب و گلشن این نشه کز شوکت شود | ملک و دین را پادشاه و ماء و طین را مهربان | |
| بس که جودش می‌دهد خاک ذخایر را به باد | خاک بر سر می‌کند از دست او دریا و کان | |
| گوشمال از توشمالش خورده خوانسالار چرخ | هر که اندر جنب خوان نعمتش گسترده خوان | |
| در میان داوران شد واجب الطلوع آن قدر | کز سجودش جبهه فرسا گشت خور در خاوران | |
| مهر می‌بوسد به رسم بندگانش آستین | چرخ می‌روبد به طرف آستینش آستان | |
| رعشه بر هشتم فلک در هفت اعضا واقع است | نسر طایر را ز سهم تیر آن زرین کمان | |
| با وجود رشگ هم چشمی که عین دشمنی است | نامش از انصاف دارد بر زبان صد مرزبان | |
| هر دعا و هر ثنا کز خلق هفت اقلیم کرد | پای عزم اندر رکاب اول به گیلان شد روان | |
| زور بازوی تصرف بین که دارد در کمند | گردن خلق جهانی یک جهان اندر میان | |
| شربت تیغش ز بس کافتاده شیرین می‌برند | دوستان جان فدائی صد حسد بر دشمنان | |
| جان فدای دست و تیغ او که هرگه شد علم | خورد تن وین جرعه آن می ز استقبال جان | |
| دی ز شوکت بر در ایوان کیوان ارتفاع | آفتابت پرده دارو آسمانت پاسبان | |
| وی به استدعای فتحت در زوایای زمین | سوره‌ی انا فتحنا بر زبان آسمان | |
| فتح و نصرت بندگان شخص فرمان تواند | کار میفرما به این فرمانبران تا می‌توان |