| ای بنده بازگرد به درگاه ما بیا | بشنو ز آسمان‌ها حی علی الصلا | |
| درهای گلستان ز پی تو گشاده‌ایم | در خارزار چند دوی ای برهنه پا | |
| جان را من آفریدم و دردیش داده‌ام | آن کس که درد داده همو سازدش دوا | |
| قدی چو سرو خواهی در باغ عشق رو | کاین چرخ کوژپشت کند قد تو دوتا | |
| باغی که برگ و شاخش گویا و زنده‌اند | باغی که جان ندارد آن نیست جان فزا | |
| ای زنده زاده چونی از گند مردگان | خود تاسه می نگیرد از این مردگان تو را | |
| هر دو جهان پر است ز حی حیات بخش | با جان پنج روزه قناعت مکن ز ما | |
| جان‌ها شمار ذره معلق همی‌زنند | هر یک چو آفتاب در افلاک کبریا | |
| ایشان چو ما ز اول خفاش بوده‌اند | خفاش شمس گشت از آن بخشش و عطا |