| دو جهانند یکی عالم فانی و یکی | عالم قدر تو کاندر کنف اوست فلک | |
| واندرین دایره در پهلوی آن هر دو جهان | چرخ بسیار بزرگ است به غایت کوچک | |
| گر کند نهی سکون امر تو در پست و بلند | تا دم صبح نه شور ای ملک انس و ملک | |
| نستد آب ز رفتار و نه باد از جنبش | نه فتد مرغ ز پرواز ونه آهو از تک | |
| با سهیل کرمت در چمن ار تیغ غرور | نشکافد سپر لالهی حمرا سپرک | |
| رتبهی ذات تو را شعلهی انوار ظهور | تا به حدیست که بیمدر که گردد مدرک | |
| داندت بیبصری همسر اغیار که او | تاج شاهی نشناسد ز کلاه ازبک | |
| صیت عدل تو و آوازهی اوصاف عدوت | غلغل کوس شهنشاهی و بانگ تنبک | |
| هم ترازوی تو در عدل بود آن که چو تو | سر نیارد به زر و سیم فرو چون عدلک | |
| گر شود پرتو تمییز تو یک ذره عیان | زرد روئی کشد از پیشهی خود سنگ محک | |
| از درت کی به در غیر رود هرکه کند | فهم لذات جنان درک عقوبات درک | |
| بک فی دایرةالارض و ما حادیها | طرق سالکها فی کنف الله سلک | |
| هر که ریزد می بغض تو به جام آخر کار | از سر انگشت تاسف دهدش دور گزک | |
| به میان حرف تو در صفحهی دل کرده مقام | دگران جا به کران یافته چون نقطهی شک | |
| پرکم از سجدهی اصنام نبد خصم تو را | نصب بیگانه به جای نبی و غصب فدک | |
| از ازل تا به ابد بهره چه باید ز سلوک | سالکی را که ره حب تو نبود مسلک | |
| محتشم صبح ازل راه به مهرت چون برد | لقد استعصم والله به واستمسک | |
| گرچه هستش ز هوا و هوس و غفلت نفس | جرم بسیار و خطا بیحد و طاعت اندک | |
| غیر از آن عروه وثقی و از آن حبل متین | نیست چیز دگرش در دو جهان مستمسک | |
| دست چوبک زن تقریر به آهنگ رحیل | چون زند در دروازهی عمرش چوبک |