| تا سپرد پای تو راه چمن گشته‌اند | چهره سپاران باد برگ گل و یاسمن | |
| لطف منت هرکه را ناز کی داد وام | بر کف پا می‌خورد نیشتر از نسترن | |
| دیده‌ی رخت را در آب دید و به من برد پی | عقل تنت را به خواب دید و به جان برد ظن | |
| یوسف عهدی و هست بر سر بازار تو | پرده در گوش خلق غلغله‌ی مرد و زن | |
| حسن تو دارد دو حق بر من محزون که هست | عشق مرا راهبر عقل مرا راهزن | |
| شمع وصال توراست جان لکن اما دریغ | کاتش این شمع راست بعد غریب از لگن | |
| عشق که دارد دو شکل از چه ز وصل فراق | بهر رقیبان پری بهر منست اهرمن | |
| راز من از عشق تو گنج نهان بود از آن | دل بستاند از زبان لب بنهفت از دهن | |
| تا شده‌ام بر درت از حبشی بندگان | صد قرشی گشته‌اند بنده و لالای من | |
| مکتب عشق تو هست مسکن صد بوعلی | طفل سبق خوان در او محتشم استاد فن | |
| چون سخن آرائیم پا به دعایش نهاد | مصرع مطلع نهاد روی به پای سخن | |
| رایت خورشید را تا بود این ارتفاع | آیت اقبال باد رایت سلطان حسن |