| فوج فوج ملکت گرد سرادق گردند | چون به گرد حرم از نادره‌ی مرغان افواج | |
| همه‌گان در دل شه جای نسازند به نام | که به اسم فقط از حاج نباشد حجاج | |
| قوس کین زه کند ار حاسد جاه تو ز سهم | تیر کی کارگر آید ز کمان حلاج | |
| می‌شود خصم تو محتاج به نانی آخر | قرص زر باشد اگر خیمه‌ی او را کوماج | |
| روز اقبال تو را ربط ندادست به شب | آن که شب را بکند رابطه در استخراج | |
| سطح نه گنبد میناست بهم پیوسته | یا برآورده محیط جبروتت امواج | |
| طبع در پوست نمی‌گنجد ازین ذوق که تو | می‌کنی مغز معانی ز سخن استمزاج | |
| به خلاف دگر اعیان که عجب باشد اگر | جلد آهوی ختن فرق کنند از تیماج | |
| نه مه از ماهچه دانند و نه مهر از مهره | نه در از درد شناسند و نه درج از دراج | |
| مشک یابند ز مشکوت و صباح از مصباح | ملح فهمند ز ملاح و سراج از سراج | |
| ای چو خورشید به اشراق مثل چند بود | روز ارباب سخن تیره‌ی مثال شب داج | |
| آن که طبعش به مثل موی شکافد در شعر | شعر بافی کند از واسطه‌ی مایحتاج | |
| زر موروث من سوخته کوکب در هند | بیش از فلس سمک بنده به فلسی محتاج | |
| شور بختی است مرا واسطه‌ی تلخی کام | که طبر زد چو شود روزی من گردد زاج | |
| ضعف طالع سبب خفت مقدار من است | که شود صندل و عودم ز تباهی همه ساج | |
| همه صاحب سخنان محتشم از فیض سفر | که رساننده به آمال بود طی فجاج | |
| محتشم مفلس از امارگی نفس لجوج | که به صد حجت و برهان نکند ترک لجاج | |
| مانده پا در گل کاشان مترصد شب و روز | که ز غیبش به سر از سرور هند آید تاج | |
| بر خود از قید برآورده و در سیر جهان | چون کسی کش بود از علت پیری افلاج | |
| ای ز ادراک و جوانبخت‌ی و دانائی تو | گشته پیدا همه ابکار سخن را ازواج |