| ز ترکتاز تو بر ران آسمان مه نو | نشان تازه‌ای از زخم نعل یکران است | |
| تن فلک هدف ناوک زره بر تست | که از ستاره بر او صد هزار پیکان است | |
| سپهر منزلتا سرو را اگرچه مرا | هزار گونه شکایت ز دست دوران است | |
| ولی به خوشدلی دولت ملازمتت | هزار منتم از روزگار بر جان است | |
| به یک عطیه ز لطف تو می‌شوم قانع | که فی‌الحقیقه به از صد هزار احسان است | |
| اجازه ده که ز احوال خویش یک دو سه حرف | ادا کنم که سزاوار سمع سلطان است | |
| عدوی سرکش من آتشی است تیز و مرا | برای کشتن او صد دلیل و برهان است | |
| منم که در چمن مدح حیدر کرار | همیشه بلبل طبعم هزار دستان است | |
| سیه دلی که بود در دلش عداوت من | بسان هیمه‌ی دوزخ سزاش نیران است | |
| منم فصیح زبان عندلیب خوش نفسی | که باغ منقبت از طبع من گلستان است | |
| منافقی که هلاک من از خدا خواهد | هلاک ساختن او رواج ایمان است | |
| منم فدائی آل علی و مدعیم | به این که دشمن من گشته خصم ایشان است | |
| رعایت دل من واجبست کشتن او | گناه نیست که کفاره‌ی گناهان است | |
| شعار من شب و روزست مدح حیدر و آل | گواه دعوی من کردگار دیان است | |
| فعال خصم بدافعال من ز اول عمر | چو ظاهر است چه حاجت به شرح تبیانست | |
| دل مکدرش از زنگ جهل خالی نیست | ولی تنش ز لباس کمال عریان است | |
| غرور مال چنان کرده غارت دینش | که غافل از غضب شاه و قهر سلطان است | |
| به قبض روح پلیدش فرست قورچه‌ای | کنون که قابض تمغای ملک کاشان است | |
| که از توجه پاکان و آه غمناکان | درین دو روزه به خاک سیاه یکسان است | |
| به او مجال حکایت مده که هر نفسش | در آستین حیل صد هزار دستان است |