| مرا غمی است ز بیداد چرخ بی‌بنیاد | که برده‌ی عشرتم از خاطر و نشاط از یاد | |
| مرا تبی است که گر از درون برون افتد | به نبض من نتواند طبیب دست نهاد | |
| مرا دلیست که هست از کمال بوالعجبی | به آه سرد گدازنده دل فولاد | |
| مرا رخیست کبود آن چنان ز سیلی غم | که روی اخگر پیکر گداخته ز رماد | |
| مرا سریست گران آن چنان که سرتاسر | زمین بلرزد اگر از تن افکند جلاد | |
| مرا ز داغ واسف سینه سربه سر مجروح | ز دیدن گل و شمشاد از چه باشم شاد | |
| مرا دمیست که نسبت به سوز بی‌حد او | دم از نسیم جنان می‌زند دم حداد | |
| مدام دلم همی آرد از مجره‌ی فلک | که مرغ روح من خسته را شود صیاد | |
| همیشه تیشه همی سازد از هلال سپهر | که در دلم نگذارد بنای عیش آباد | |
| اگر کنم سفری بس بعید نیست بعید | ور از وطن نروم هست جای استبعاد | |
| منم به دشت جنون سر نهاده چون مجنون | منم به کوه بلا پا فشرده چون فرهاد | |
| منم ز دست قضا نوش کرده زهر ستم | منم ز شست قدر خورده‌ی ناوک بیداد | |
| نخورده لقمه‌ای از خوان رزق خود بی‌دود | نبوده لحظه‌ای از دست بخت خود بیداد | |
| ز اقتضای قضا صد قضیه‌ام واقع | تمام عکس مرام و همه نقیض مراد | |
| ز افتراق احبا میان ما و سرور | قضیه مانعة الجمع در جمیع مواد | |
| قیاس حالم ازین کن که مهر من با خلق | به هیچ شکل ندارد نتیجه غیر عناد | |
| میانه‌ی من و عیش اتصال طرفه‌ترست | ز اجتماع نقیضین و الفت اضداد | |
| به سست طالعی من ندیده فرزندی | قضا که هست عروس زمانه را داماد | |
| نه رام با من گمنام شخصی از اشخاص | نه یار من افکار فردی از افراد | |
| به فکر بی کسی خود فتاده بودم دوش | که داشتم ز سردرد تا سحر فریاد |