| ناگه پس از دو سال فرستاده فقیر | کایام روزیش اجل ناگهان کند | |
| آورده نقد نقد برادر ولی چه نقد | نقدی که دخل کیسه ز خرجش زیان کند | |
| من مرد کم‌بضاعت و او طفل پرهوس | با این دو وضع مرد معیشت چسان کند | |
| چشمم به اوست باز ولی روز مفلسی | از چشم من به گریه جهان را نهان کند | |
| پشتم به اوست راست ولی وقت بی‌زری | قد من از کشاکش خواهش کمان کند | |
| پایم روان ازوست ولی چون بی‌طلب | گیرد مرا میان روش از من کران کند | |
| آرام بخشم اوست ولی چون برغم زر | دست آردم به جیب دلم را طپان کند | |
| ادبار بین که بی درمی چون من از عراق | نظمی روان به جانب هندوستان کند | |
| کاندر چهار رکن فصیحی که بشنود | وصف فصاحتش به دو صد داستان کند | |
| وآن نظم مدح نکته شناسی بود که او | از بهر نکته‌دان کف و دل بحر و کان کند | |
| وز رای چاره‌ساز به اندک توجهی | قادر بود که در بدن مرده جان کند | |
| ممکن بود که نیم اشارت ز حاجبش | حاجت روائی من بی‌خانمان کند | |
| وان گه کند تغافل و آید رسول من | نوعی که از جفای مقارض فغان کند | |
| خواهد کرایه دو سره یک سر از فقیر | وز بار قرض پشت فقیرم گران کند | |
| حاشا که جنس شعر به بازار جودشاه | آرد کسی به نیت سود و زیان کند | |
| گویا ندیده خسرو عهد آن قصیده را | تا کار من به عهده‌ی یک کاردان کند | |
| یا دیده و نخواهد ز اشغال سلطنت | تا خود رسد به دردم و درمان آن کند | |
| یا خوانده و نکرده تحمل رسول من | تا شه به وقت خود کرم بیکران کند | |
| یا کرده او تحمل و دیگر به یاد شاه | نورده کس که به اصله‌ی او را روان کند | |
| یا شه بیاد داشته و ز کین مصابری | نگذاشته که چاره این ناتوان کند |