امیر حسن خندان کن چشم را | وجودی بخش مر مشتی عدم را | |
سیاهی مینماید لشکر غم | ظفر ده شادی صاحب علم را | |
به حسن خود تو شادی را بکن شاد | غم و اندوه ده اندوه و غم را | |
کرم را شادمان کن از جمالت | که حسن تو دهد صد جان کرم را | |
تو کارم زان بر سیمین چو زر کن | تو لعلین کن رخ همچون زرم را | |
دلا چون طالب بیشی عشقی | تو کم اندیش در دل بیش و کم را | |
بنه آن سر به پیش شمس تبریز | که ایمانست سجده آن صنم را |