| ای دهر پیر عیش ز سر گیر کاسمان | مهد زمین سپرد به دارای نوجوان | |
| ای چرخ خوش بگرد که خوش بیدرنگ گشت | دوران به کام شاه جوان بخت کامران | |
| ای دور پای بر سر اندوه زن که زد | عیش ابد صلا به خدیر جهان سنان | |
| خرم شو ای بسیط زمین کاین بساط شد | موکب نشین خسرو آخر زمانیان | |
| جمشید مصطفی سیر مرتضی لقب | باج سر جهان سر چندین خدایگان | |
| یعنی ولی والا اعظم نظام شاه | شاه یگانه ناظم منظومهی زمان | |
| صاحب نگین تاج ور مملکت گشا | مسندنشین تخت ده پادشه نشان | |
| شاهنشهی که خطبهی فرماندهی چه خواند | بستند از محاکمهی فرمان دهان دهان | |
| خورشید اگر صعود کند صدهزار قرن | مشکل اگر به نعل سمندش کند قران | |
| وز پویهی نعل اگر فکند رخش همتش | بر غرفهی فلک شکند فرق فرقدان | |
| در باغ اگر عبور کند باد هیبتش | کس برگ ارغوان نشناسد ز زعفران | |
| در دل اگر عبور کند صیت صولتش | از هول بشکند قفس جسم مرغ جان | |
| ای بر در سرای تو هر صبح آفتاب | تا شام کرده فره چرانی ملازمان | |
| از کبر حاجیان تو پهلو تهی کنند | یابند اگر به پادشه انجم اقتران | |
| مخفی تواند از تو شدن حال خلق اگر | ذرات از آفتاب تواند شدن نهان | |
| در بطن پشه پیل تواند شدن مقیم | گنجد اگر سکون تو در ساحت مکان | |
| دریا درون قطره تواند گرفت جا | گر جا کند جلال تو در جوف آسمان | |
| کوته کند چو عدل تو پای ستم ز ملک | دزد دراز دست کند حفظ پاسبان | |
| آفاق حارسا ملکا ملک وارثا | ای هم به ارث و هم به حسب شاه و شه نشان | |
| هست این قصیده تحفهی ثالث که من به هند | با صد هزار گنج دعا کردهام روان |