| سهیلی از افق فیض شد بلند کزان | عقیق رنگ شد این کهنه گنبد اخضر | |
| غرض که پادشهی بر سریر عزت و جاه | به من نمود جمالی ز آفتاب انور | |
| من گدا متفکر که این کدام شه است | که آفتاب صفت سوده بر سپهر افسر | |
| ز غیب هاتفی آواز داد که ای غافل | برآوردنده‌ی حاجات توست این سرور | |
| پناه ملک و ملل شاه و شاهزاده‌ی هند | که خاک روب در اوست خسرو خاور | |
| فلک سریر و عطارد دبیر و مهر ضمیر | ستاره‌ی لشگر و کیوان غلام و مه چاکر | |
| نظام بخش خواقین دین نظام‌الملک | کمین بارگه کبریا شه اکبر | |
| نطاق بند خواقین گره گشای ملوک | خدایگان سلاطین جسم جهان داور | |
| بلند رتبه سورای که رخش سرکش او | نهد ز کاسه‌ی سم بر سر فلک مغفر | |
| هژبر حمله‌ی دلیری که شیر چرخ پلنگ | چنان هراسد ازو کز درنده‌ی شیر نفر | |
| مصاف بیشه نهنگی که زورق گردون | ز پیش او گذرانند حاملان به حذر | |
| ز جا بجنبد اگر تند باد صولت او | ز هیبتش گسلد کشتی زمین لنگر | |
| گهی ز دغدغه‌ی ناقه کش بر افتد نام | چو فاق تیر مرا کام پر ز خون جگر | |
| گر استعانه کند ماه ازو به وقت خسوف | زمین ز دغدغه از جا رود به این همه فر | |
| و گر مدد طلبد مهر ازو محل کسوف | ز جوز هر جهد از سهم وی چو سر قمر | |
| چو خلق او ره آزار را کنند مسدود | گشاید از بن دندان مار جوی شکر | |
| ز گرمی غضبش سنگ ریزه در ته آب | ز تاب واهمه یابد حرارت اخگر | |
| مهی بتافت که از پرتو تجلی آن | فرود دیده‌ی ایام را جلای دیگر | |
| سپهر مرتبه‌ی شاها به رب ارض و سما | به شاه غایب و حاضر خدای جن و بشر | |
| به شاه تخت رسالت محمد عربی | حریف غالب چندین هزار پیغمبر |