| سروراوندی دلشاد که از مرتبه است | فرش روبندهی کنیزان تو را ز آنها عار | |
| وز دل و دست تو بر دست و دل با ذلشان | بیش از آنست تفاوت که زیم بر انهار | |
| یافت از جایزه مدحت ایشان سلمان | آن قدر رتبه که گردید سلیمان مقدار | |
| من که سلیمان زمان توام از طبع سلیم | وز در مدح تو بر بحر و برم گوهربار | |
| وز سخنهای قوی خلعت پر زور مدام | بختیانم به قطارند و روان در اقطار | |
| وز جواهر کشی بار دواوین منست | حاملان را همهجا گرمتر از من بازار | |
| با چنین قدر رفیعی که درین قصر وسیع | بر دل تنگ حسود آمده آشوب گمار | |
| آن چنانم که اگر حال مرا عرض کند | به جناب تو خبیری به سبیل اخبار | |
| دهی انصاف که اعجاز بود ناکردن | با چنین خاطر افکار خطا در افکار | |
| طرفه حالی است که گر خاک مرا باد برد | از تبرک به خطا و ختن و چین و تتار | |
| دور نبود که ز انصاف سپهر کحلی | توتیا وار عزیزش کند اندر انظار | |
| وندرین ملک اگر راه کنم در بزمی | یا به راهی ابدالدهر نشینم چو غبار | |
| به سخط کس نکند با من بیچاره سخن | به غلط کس نکند بر من افتاده گذار | |
| گرچه از بیبدلی مرکز نه دایرهام | نیست دیار به من یار درین طرفه دیار | |
| قصد کوته ملکا بلبل خوش لهجهی تو | محتشم نادره اندیشهی شیرین گفتار | |
| دارد آزرده درونی ز وضیع و ز شریف | دارد اشفته دماغی ز صغار و ز کبار | |
| حال خود عرض نمیدارد از آن رو که مباد | طبع علیا کشد از رهگذر آن آزار | |
| یک دعا میکند اما و دعا این که ز غیب | فکند در دل الهام پذیرت جبار | |
| که ز افراد بشر پیش ز فوق بشری | کیست مشغول دعایت به عشی و ابکار | |
| وز غلامان تو آن بندهی بیهمتا کیست | که مباهیست به او دور سپهر دوار |