| می ده گزافه ساقیا تا کم شود خوف و رجا | گردن بزن اندیشه را ما از کجا او از کجا | |
| پیش آر نوشانوش را از بیخ برکن هوش را | آن عیش بی‌روپوش را از بند هستی برگشا | |
| در مجلس ما سرخوش آ برقع ز چهره برگشا | زان سان که اول آمدی ای یفعل الله ما یشا | |
| دیوانگان جسته بین از بند هستی رسته بین | در بی‌دلی دل بسته بین کاین دل بود دام بلا | |
| زودتر بیا هین دیر شد دل زین ولایت سیر شد | مستش کن و بازش رهان زین گفتن زوتر بیا | |
| بگشا ز دستم این رسن بربند پای بوالحسن | پر ده قدح را تا که من سر را بنشناسم ز پا | |
| بی ذوق آن جانی که او در ماجرا و گفت و گو | هر لحظه گرمی می‌کند با بوالعلی و بوالعلا | |
| نانم مده آبم مده آسایش و خوابم مده | ای تشنگی عشق تو صد همچو ما را خونبها | |
| امروز مهمان توام مست و پریشان توام | پر شد همه شهر این خبر کامروز عیش است الصلا | |
| هر کو بجز حق مشتری جوید نباشد جز خری | در سبزه این گولخن همچون خران جوید چرا | |
| می‌دان که سبزه گولخن گنده کند ریش و دهن | زیرا ز خضرای دمن فرمود دوری مصطفی | |
| دورم ز خضرای دمن دورم ز حورای چمن | دورم ز کبر و ما و من مست شراب کبریا | |
| از دل خیال دلبری برکرد ناگاهان سری | ماننده ماه از افق ماننده گل از گیا | |
| جمله خیالات جهان پیش خیال او دوان | مانند آهن پاره‌ها در جذبه آهن ربا | |
| بد لعل‌ها پیشش حجر شیران به پیشش گورخر | شمشیرها پیشش سپر خورشید پیشش ذره‌ها | |
| عالم چو کوه طور شد هر ذره‌اش پرنور شد | مانند موسی روح هم افتاد بی‌هوش از لقا | |
| هر هستییی در وصل خود در وصل اصل اصل خود | خنبک زنان بر نیستی دستک زنان اندر نما | |
| سرسبز و خوش هر تره‌ای نعره زنان هر ذره‌ای | کالصبر مفتاح الفرج و الشکر مفتاح الرضا | |
| گل کرد بلبل را ندا کای صد چو من پیشت فدا | حارس بدی سلطان شدی تا کی زنی طال بقا | |
| ذرات محتاجان شده اندر دعا نالان شده | برقی بر ایشان برزده مانده ز حیرت از دعا |