| العقل فیکم مرتهن هل من صدا یشفی الحزن | و القلب منکم ممتحن فی وسط نیران النوی | |
| ای خواجه با دست و پا پایت شکستست از قضا | دل‌ها شکستی تو بسی بر پای تو آمد جزا | |
| این از عنایت‌ها شمر کز کوی عشق آمد ضرر | عشق مجازی را گذر بر عشق حقست انتها | |
| غازی به دست پور خود شمشیر چوبین می‌دهد | تا او در آن استا شود شمشیر گیرد در غزا | |
| عشقی که بر انسان بود شمشیر چوبین آن بود | آن عشق با رحمان شود چون آخر آید ابتلا | |
| عشق زلیخا ابتدا بر یوسف آمد سال‌ها | شد آخر آن عشق خدا می‌کرد بر یوسف قفا | |
| بگریخت او یوسف پیش زد دست در پیراهنش | بدریده شد از جذب او برعکس حال ابتدا | |
| گفتش قصاص پیرهن بردم ز تو امروز من | گفتا بسی زین‌ها کند تقلیب عشق کبریا | |
| مطلوب را طالب کند مغلوب را غالب کند | ای بس دعاگو را که حق کرد از کرم قبله دعا | |
| باریک شد این جا سخن دم می‌نگنجد در دهن | من مغلطه خواهم زدن این جا روا باشد دغا | |
| او می‌زند من کیستم من صورتم خاکیستم | رمال بر خاکی زند نقش صوابی یا خطا | |
| این را رها کن خواجه را بنگر که می‌گوید مرا | عشق آتش اندر ریش زد ما را رها کردی چرا | |
| ای خواجه صاحب قدم گر رفتم اینک آمدم | تا من در این آخرزمان حال تو گویم برملا | |
| آخر چه گوید غره‌ای جز ز آفتابی ذره‌ای | از بحر قلزم قطره‌ای زین بی‌نهایت ماجرا | |
| چون قطره‌ای بنمایدت باقیش معلوم آیدت | ز انبار کف گندمی عرضه کنند اندر شرا | |
| کفی چو دیدی باقیش نادیده خود می‌دانیش | دانیش و دانی چون شود چون بازگردد ز آسیا | |
| هستی تو انبار کهن دستی در این انبار کن | بنگر چگونه گندمی وانگه به طاحون بر هلا | |
| هست آن جهان چون آسیا هست آن جهان چون خرمنی | آن جا همین خواهی بدن گر گندمی گر لوبیا | |
| رو ترک این گو ای مصر آن خواجه را بین منتظر | کو نیم کاره می‌کند تعجیل می‌گوید صلا | |
| ای خواجه تو چونی بگو خسته در این پرفتنه کو | در خاک و خون افتاده‌ای بیچاره وار و مبتلا |