من دی نگفتم مر تو را کای بینظیر خوش لقا
|
|
ای قد مه از رشک تو چون آسمان گشته دوتا
|
امروز صد چندان شدی حاجب بدی سلطان شدی
|
|
هم یوسف کنعان شدی هم فر نور مصطفی
|
امشب ستایمت ای پری فردا ز گفتن بگذری
|
|
فردا زمین و آسمان در شرح تو باشد فنا
|
امشب غنیمت دارمت باشم غلام و چاکرت
|
|
فردا ملک بیهش شود هم عرش بشکافد قبا
|
ناگه برآید صرصری نی بام ماند نه دری
|
|
زین پشگان پر کی زند چونک ندارد پیل پا
|
باز از میان صرصرش درتابد آن حسن و فرش
|
|
هر ذرهای خندان شود در فر آن شمس الضحی
|
تعلیم گیرد ذرهها زان آفتاب خوش لقا
|
|
صد ذرگی دلربا کانها نبودش ز ابتدا
|