| دو چیز باعث تاخیر شد که هریک از آنها | چو درد بنده نبودش به هیچ چیز دوائی | |
| یکی تهیه ترتیب رطب و یا بس دیوان | که فکر می‌طلبد آن مهم فکر رسائی | |
| یکی دگر عدم کاتبان که آن چه ز نظمم | تمام بود و نبودش ز خط لباس صفائی | |
| پس از تجسس کامل که یک دو کاتب کاهل | به ناز و عشوه نمودند و دلبرانه لقائی | |
| بهر طریق که بود آن چه گشته بود مرتب | رجوع گشت به ایشان به میزبانه ادائی | |
| بر آستان که مهم دو روزه را به دو هفته | تعهدی که نمودند هم نکرد بقائی | |
| که پای خامه ایشان نداشت چون قدم من | تحرکی که تواند رسید زود به جائی | |
| غرض که مختصری شد نوشته تا رسد اکنون | ز پرتو نظر تربیت به قدر و بهائی | |
| تتمه سخنان نیز بعد ازین متعاقب | به عرض می‌رسد البته بی‌قضا و بلائی | |
| نکوترین صور سود این که خود برساند | سخن به سمع همایون مدیح پیشه گدائی | |
| فغان که پای رسیدن به آن جناب ندارد | ز دست رفته ضعیفی به گل فرو شده پائی | |
| دو پا اگرچه به یک موزه کرده شخص توجه | کجا رود چه کندره سیر بپای عصائی | |
| فلک حشم ملکا محتشم گدای در تو | ز همت است گدائی به التفات سزائی | |
| تهی ست ارچه کفش لیک از کمال تو کل | به دست‌یاری همت ز دست کوس غنائی | |
| ولیک می‌کند از شاه و شاه‌زاده‌ی عالم | گدائی نظر فیض بخش قدر فزائی | |
| که تا زبان بودش بعد ازین به شغل ثنایت | بود گدای غنی طبع پادشاه ستائی | |
| همیشه تا به ملوک اعتکاف پیشه گدایان | به روز معرکه بخشند جوشنی به دعائی | |
| پناه جان تو باد آن دعا که تا به قیامت | از آن گذر نتواند نمود تیر قضائی |