| شب از جلای وطن دم زند چو نعل سمندش | زند به آینه‌ی مه صلای کسب جلائی | |
| حسام او که به سر نیز وا نمی‌شود از سر | بلاست بر سر اعدای دین و طرفه بلائی | |
| شه جهان به جهانگیریش کند چه اشارت | شود ز جانب او هر اشاره قلعه گشائی | |
| فلک به رقص درآید ز خرمی چو برآید | ز کوی خسرویش در بسیط خاک صدائی | |
| زهی رسانده منادی رسان خوان عطایت | ز نشه کرم حیدری به خلق صلائی | |
| به ناز می‌نگرد حرص درد و کون که دارد | به مرغزار سخا بی‌تو آهوانه چرائی | |
| ز ریزش مطر لطف بی‌دریغ تو رسته | ز مزرع دل مردم قریب مهر گیائی | |
| توئی که از پی گنجایش جلال تو باید | ازین وسیع‌تر اندر قیاس ارض و سمائی | |
| فلک ز بهر صعود تو با رفیع مقامی | جهان برای نزول تو با وسیع فضائی | |
| بنا نهنده این نه بنا مگر نهد از نو | به قدر رتبه و شان تو در زمانه بنائی | |
| ز بار حلم تو کز عرش اعظم‌ست گران‌تر | بهم رسانده سپهر بلند قد دوتائی | |
| کند چو از جرس محمل جلال تو دعوی | نهم سپهر چه باشد ورای هرزه درائی | |
| اجل به تیغ و سنان تو کار خویش گذارد | نهی به تمشیت کاردین چو رو به عزائی | |
| عجب که کلک هوس در قلمرو تو برآید | صبی غیر مکلف به قصد خط خطائی | |
| به چرخ داده قضا مهر داری تو همانا | کز آفتاب به گردن فکنده مهر طلائی | |
| مصلی‌ایست به عهدت فلک که بهر مصلی | بدوش می‌کشد از کهکشان همیشه ردائی | |
| برای خصم تو گردیده در بلندی و پستی | سپهر تفرقه بازی زمانه حادثه زائی | |
| آیا گل چمن حیدری که در چمن تو | سخن رسانده به معجز کمینه نغمه سرائی | |
| دمی که در طلب نظم بنده حکم معلی | به من رساند در ابلاغ اهتمام نمائی | |
| هزار سجده‌ی بی‌اختیار کردم و گشتم | مدد ز ناطقه جوئی زبان به مدح گشائی |