| حاصل آن روضه چو باغ عارفان | از سموم صرصر آمد در امان | |
| یک پلنگی طفلکان نو زاده بود | گفتم او را شیر ده طاعت نمود | |
| پس بدادش شیر و خدمتهاش کرد | تا که بالغ گشت و زفت و شیرمرد | |
| چون فطامش شد بگفتم با پری | تا در آموزید نطق و داوری | |
| پرورش دادم مر او را زان چمن | کی بگفت اندر بگنجد فن من | |
| داده من ایوب را مهر پدر | بهر مهمانی کرمان بی‌ضرر | |
| داده کرمان را برو مهر ولد | بر پدر من اینت قدرت اینت ید | |
| مادران را داب من آموختم | چون بود لطفی که من افروختم | |
| صد عنایت کردم و صد رابطه | تا ببیند لطف من بی‌واسطه | |
| تا نباشد از سبب در کش‌مکش | تا بود هر استعانت از منش | |
| ورنه تا خود هیچ عذری نبودش | شکوتی نبود ز هر یار بدش | |
| این حضانه دید با صد رابطه | که بپروردم ورا بی‌واسطه | |
| شکر او آن بود ای بنده‌ی جلیل | که شد او نمرود و سوزنده‌ی خلیل | |
| هم‌چنان کین شاه‌زاده شکر شاه | کرد استکبار و استکثار جاه | |
| که چرا من تابع غیری شوم | چونک صاحب ملک و اقبال نوم | |
| لطف‌های شه که ذکر آن گذشت | از تجبر بر دلش پوشیده گشت | |
| هم‌چنان نمرود آن الطاف را | زیر پا بنهاد از جهل و عمی | |
| این زمان کافر شد و ره می‌زند | کبر و دعوی خدایی می‌کند | |
| رفته سوی آسمان با جلال | با سه کرکس تا کند با من قتال | |
| صد هزاران طفل بی‌تلویم را | کشته تا یابد وی ابراهیم را |