| چون مسلم گشت بی‌بیع و شری | از درون شاه در جانش جری | |
| قوت می‌خوردی ز نور جان شاه | ماه جانش هم‌چو از خورشید ماه | |
| راتبه‌ی جانی ز شاه بی‌ندید | دم به دم در جان مستش می‌رسید | |
| آن نه که ترسا و مشرک می‌خورند | زان غذایی که ملایک می‌خورند | |
| اندرون خویش استغنا بدید | گشت طغیانی ز استغنا پدید | |
| که نه من هم شاه و هم شه‌زاده‌ام | چون عنان خود بدین شه داده‌ام | |
| چون مرا ماهی بر آمد با لمع | من چرا باشم غباری را تبع | |
| آب در جوی منست و وقت ناز | ناز غیر از چه کشم من بی‌نیاز | |
| سر چرا بندم چو درد سر نماند | وقت روی زرد و چشم تر نماند | |
| چون شکرلب گشته‌ام عارض قمر | باز باید کرد دکان دگر | |
| زین منی چون نفس زاییدن گرفت | صد هزاران ژاژ خاییدن گرفت | |
| صد بیابان زان سوی حرص و حسد | تا بدان‌جا چشم بد هم می‌رسد | |
| بحر شه که مرجع هر آب اوست | چون نداند آنچ اندر سیل و جوست | |
| شاه را دل درد کرد از فکر او | ناسپاسی عطای بکر او | |
| گفت آخر ای خس واهی‌ادب | این سزای داد من بود ای عجب | |
| من چه کردم با تو زین گنج نفیس | تو چه کردی با من از خوی خسیس | |
| من ترا ماهی نهادم در کنار | که غروبش نیست تا روز شمار | |
| در جزای آن عطای نور پاک | تو زدی در دیده‌ی من خار و خاک | |
| من ترا بر چرخ گشته نردبان | تو شده در حرب من تیر و کمان | |
| درد غیرت آمد اندر شه پدید | عکس درد شاه اندر وی رسید |