| کوچکین رنجور بود و آن وسط | بر جنازه‌ی آن بزرگ آمد فقط | |
| شاه دیدش گفت قاصد کین کیست | که از آن بحرست و این هم ماهیست | |
| پس معرف گفت پور آن پدر | این برادر زان برادر خردتر | |
| شه نوازیدش که هستی یادگار | کرد او را هم بدان پرسش شکار | |
| از نواز شاه آن زار حنیذ | در تن خود غیر جان جانی بدیذ | |
| در دل خود دید عالی غلغله | که نیابد صوفی آن در صد چله | |
| عرصه و دیوار و کوه سنگ‌بافت | پیش او چون نار خندان می‌شکافت | |
| ذره ذره پیش او هم‌چون قباب | دم به دم می‌کرد صدگون فتح باب | |
| باب گه روزن شدی گاه شعاع | خاک گه گندم شدی و گاه صاع | |
| در نظرها چرخ بس کهنه و قدید | پیش چشمش هر دمی خلق جدید | |
| روح زیبا چونک وا رست از جسد | از قضا بی شک چنین چشمش رسد | |
| صد هزاران غیب پیشش شد پدید | آنچ چشم محرمان بیند بدید | |
| آنچ او اندر کتب بر خوانده بود | چشم را در صورت آن بر گشود | |
| از غبار مرکب آن شاه نر | یافت او کحل عزیزی در بصر | |
| برچنین گلزار دامن می‌کشید | جزو جزوش نعره زن هل من مزید | |
| گلشنی کز بقل روید یک دمست | گلشنی کز عقل روید خرمست | |
| گلشنی کز گل دمد گردد تباه | گلشنی کز دل دمد وافر حتاه | |
| علم‌های با مزه‌ی دانسته‌مان | زان گلستان یک دو سه گل‌دسته دان | |
| زان زبون این دو سه گل دسته‌ایم | که در گلزار بر خود بسته‌ایم | |
| آن‌چنان مفتاح‌ها هر دم بنان | می‌فتد ای جان دریغا از بنان |