| بعد سالی باز جوحی از محن | رو به زن کرد و بگفت ای چست زن | |
| آن وظیفه‌ی پار را تجدید کن | پیش قاضی از گله‌ی من گو سخن | |
| زن بر قاضی در آمد با زنان | مر زنی را کرد آن زن ترجمان | |
| تا بنشناسد ز گفتن قاضیش | یاد ناید از بلای ماضیش | |
| هست فتنه غمره‌ی غماز زن | لیک آن صدتو شود ز آواز زن | |
| چون نمی‌توانست آوازی فراشت | غمزه‌ی تنهای زن سودی نداشت | |
| گفت قاضی رو تو خصمت را بیار | تا دهم کار ترا با او قرار | |
| جوحی آمد قاضیش نشناخت زود | کو به وقت لقیه در صندوق بود | |
| زو شنیده بود آواز از برون | در شری و بیع و در نقص و فزون | |
| گفت نفقه‌ی زن چرا ندهی تمام | گفت از جان شرع را هستم غلام | |
| لیک اگر میرم ندارم من کفن | مفلس این لعبم و شش پنج زن | |
| زین سخن قاضی مگر بشناختش | یاد آورد آن دغل وان باختش | |
| گفت آن شش پنج با من باختی | پار اندر شش درم انداختی | |
| نوبت من رفت امسال آن قمار | با دگر کس باز دست از من بدار | |
| از شش و از پنج عارف گشت فرد | محترز گشتست زین شش پنج نرد | |
| رست او از پنج حس و شش جهت | از ورای آن همه کرد آگهت | |
| شد اشاراتش اشارات ازل | جاوز الاوهام طرا و اعتزل | |
| زین چه شش گوشه گر نبود برون | چون بر آرد یوسفی را از درون | |
| واردی بالای چرخ بی ستن | جسم او چون دلو در چه چاره کن | |
| یوسفان چنگال در دلوش زده | رسته از چاه و شه مصری شده |