| مکر زن پایان ندارد رفت شب | قاضی زیرک سوی زن بهر دب | |
| زن دو شمع و نقل مجلس راست کرد | گفت ما مستیم بی این آب‌خورد | |
| اندر آن دم جوحی آمد در بزد | جست قاضی مهربی تا در خزد | |
| غیر صندوقی ندید او خلوتی | رفت در صندوق از خوف آن فتی | |
| اندر آمد جوحی و گفت ای حریف | اتی وبالم در ربیع و در خریف | |
| من چه دارم که فداات نیست آن | که ز من فریاد داری هر زمان | |
| بر لب خشکم گشادستی زبان | گاه مفلس خوانیم گه قلتبان | |
| این دو علت گر بود ای جان مرا | آن یکی از تست و دیگر از خدا | |
| من چه دارم غیر آن صندوق که آن | هست مایه‌ی تهمت و پایه‌ی گمان | |
| خلق پندارند زر دارم درون | داد واگیرند از من زین ظنون | |
| صورت صندوق بس زیباست لیک | از عروض و سیم و ز خالیست نیک | |
| چون تن زراق خوب و با وقار | اندر آن سله نیابی غیر مار | |
| من برم صندوق را فردا به کو | پس بسوزم در میان چارسو | |
| تا ببیند ممن و گبر و جهود | که درین صندوق جز لعنت نبود | |
| گفت زن هی در گذر ای مرد ازین | خورد سوگندان که نکنم جز چنین | |
| از پگه حمال آورد او چو باد | زود آن صندوق بر پشتش نهاد | |
| اندر آن صندوق قاضی از نکال | بانگ می‌زد که ای حمال و ای حمال | |
| کرد آن حمال راست و چپ نظر | کز چه سو در می‌رسد بانک و خبر | |
| هاتفست این داعی من ای عجب | یا پری‌ام می‌کند پنهان طلب | |
| چون پیاپی گشت آن آواز و بیش | گفت هاتف نیست باز آمد به خویش |