| آن دو گفتندش که اندر جان ما | هست پاسخ‌ها چو نجم اندر سما | |
| گر نگوییم آن نیاید راست نرد | ور بگوییم آن دلت آید به درد | |
| هم‌چو چغزیم اندر آب از گفت الم | وز خموشی اختناقست و سقم | |
| گر نگوییم آتشی را نور نیست | ور بگوییم آن سخن دستور نیست | |
| در زمان برجست کای خویشان وداع | انما الدنیا و ما فیها متاع | |
| پس برون جست او چو تیری از کمان | که مجال گفت کم بود آن زمان | |
| اندر آمد مست پیش شاه چین | زود مستانه ببوسید او زمین | |
| شاه را مکشوف یک یک حالشان | اول و آخر غم و زلزالشان | |
| میش مشغولست در مرعای خویش | لیک چوپان واقفست از حال میش | |
| کلکم راع بداند از رمه | کی علف‌خوارست و کی در ملحمه | |
| گرچه در صورت از آن صف دور بود | لیک چون دف در میان سور بود | |
| واقف از سوز و لهیب آن وفود | مصلحت آن بد که خشک آورده بود | |
| در میان جانشان بود آن سمی | لک قاصد کرده خود را اعجمی | |
| صورت آتش بود پایان دیگ | معنی آتش بود در جان دیگ | |
| صورتش بیرون و معنیش اندرون | معنی معشوق جان در رگ چو خون | |
| شاه‌زاده پیش شه زانو زده | ده معرف شارح حالش شده | |
| گرچه شه عارف بد از کل پیش پیش | لیک می‌کردی معرف کار خویش | |
| در درون یک ذره نور عارفی | به بود از صد معرف ای صفی | |
| گوش را رهن معرف داشتن | آیت محجوبیست و حزر و ظن | |
| آنک او را چشم دل شد دیدبان | دید خواهد چشم او عین العیان |