| قصه‌ی آن خواب و گنج زر بگفت | پس ز صدق او دل آن کس شکفت | |
| بوی صدقش آمد از سوگند او | سوز او پیدا شد و اسپند او | |
| دل بیارامد به گفتار صواب | آنچنان که تشنه آرامد به آب | |
| جز دل محجوب کو را علتیست | از نبیش تا غبی تمییز نیست | |
| ورنه آن پیغام کز موضع بود | بر زند بر مه شکافیده شود | |
| مه شکافد وان دل محجوب نی | زانک مردودست او محبوب نی | |
| چشمه شد چشم عسس ز اشک مبل | نی ز گفت خشک بل از بوی دل | |
| یک سخن از دوزخ آید سوی لب | یک سخن از شهر جان در کوی لب | |
| بحر جان‌افزا و بحر پر حرج | در میان هر دو بحر این لب مرج | |
| چون یپنلو در میان شهرها | از نواحی آید آن‌جا بهرها | |
| کاله‌ی معیوب قلب کیسه‌بر | کاله‌ی پر سود مستشرف چو در | |
| زین یپنلو هر که بازرگان‌ترست | بر سره و بر قلب‌ها دیده‌ورست | |
| شد یپنلو مر ورا دار الرباح | وآن گر را از عمی دار الجناح | |
| هر یکی ز اجزای عالم یک به یک | بر غبی بندست و بر استاد فک | |
| بر یکی قندست و بر دیگر چو زهر | بر یکی لطفست و بر دیگر چو قهر | |
| هر جمادی با نبی افسانه‌گو | کعبه با حاجی گواه و نطق‌خو | |
| بر مصلی مسجد آمد هم گواه | کو همی‌آمد به من از دور راه | |
| با خلیل آتش گل و ریحان و ورد | باز بر نمرودیان مرگست و درد | |
| بارها گفتیم این را ای حسن | می‌نگردم از بیانش سیر من | |
| بارها خوردی تو نان دفع ذبول | این همان نانست چون نبوی ملول |