| ای ماه چارده ز جمال تو در حجاب | حیران آفتاب رخت چشم آفتاب | |
| شیدائی خرامش قد تو سرو باغ | سودائی سلاسل موی تو مشگناب | |
| خورشید در مقدمه‌ی شب کند طلوع | بعد از غروب اگر ز جمال افکنی نقاب | |
| ماه نو از نهایت تعظیم گشته است | بر آسمان نگون که ببوسد تو را رکاب | |
| رضوان اگر شود به سکان تو مختلط | از اختلاط حور بهشتی کشد عذاب | |
| از بهر گردن سگ زرین قلاده‌ات | حور آورد ز گیسوی خود عنبرین طناب | |
| از ترک چشمت آرزوی کاینات را | در هر نگه هزار سوالی است بی‌جواب | |
| بیدار از انفعال نگردند تا ابد | حور وپری جمال تو بیند اگر به خواب | |
| در بزم از فرشته عجب نبود ار خورد | از دست ساقیان ملک پیکرت شراب | |
| در رزم از هزار چه رستم عجب بود | کارند در مقابل یک حمله‌ی تو تاب | |
| تیغت اگر رسد به زمین سازدش دو نیم | دارد نشان ضربت شمشیر بوتراب | |
| از جوف هر حباب جهانی شود پدید | چون نقش پادشاهیت دوران زند بر آب | |
| یزدان که شاه حمزه غازیت نام کرد | از زور حمزه در ازلت ساخت بهره‌یاب | |
| صد بحر را اگر به یکی شعله سر دهند | با حفظ کامل تو نیفتد ز التهاب | |
| خود را ز چرخ در ظلمات افکند ز هم | بر آفتاب اگر نظر اندازی از عتاب | |
| ترسیده چشم ظلم چنان از عتاب تو | که آرامگاه صعوه شود دیده‌ی عقاب | |
| خواهی که پای بندی اگر جبرئیل را | دست فرشتگان شود از حکم رشته‌ی تاب | |
| اجزاش التزام معبت کنند اگر | سیماب را ز تفرقه فرمائی اجتناب | |
| چون قوت تو دست ضعیفان کند قوی | سیمرغ را فرو کشد از آسمان به آب | |
| گر عنکبوت را به مثل تقویت کنی | در لعب کوه را کند آویزه‌ی لعاب |