| پشت ما گرم از تو بود ای آفتاب | رونق هر قصر و گنج هر خراب | |
| ای در ابرویت ندیده کس گره | ای چو میکائیل راد و رزق‌ده | |
| ای دلت پیوسته با دریای غیب | ای به قاف مکرمت عنقای غیب | |
| یاد ناورده که از مالم چه رفت | سقف قصد همتت هرگز نکفت | |
| ای من و صد هم‌چو من در ماه و سال | مر ترا چون نسل تو گشته عیال | |
| نقد ما و جنس ما و رخت ما | نام ما و فخر ما و بخت ما | |
| تو نمردی ناز و بخت ما بمرد | عیش ما و رزق مستوفی بمرد | |
| واحد کالالف در رزم و کرم | صد چو حاتم گاه ایثار نعم | |
| حاتم ار مرده به مرده می‌دهد | گردگان‌های شمرده می‌دهد | |
| تو حیاتی می‌دهی در هر نفس | کز نفیسی می‌نگنجد در نفس | |
| تو حیاتی می‌دهی بس پایدار | نقد زر بی‌کساد و بی‌شمار | |
| وارثی نا بوده یک خوی ترا | ای فلک سجده کنان کوی ترا | |
| خلق را از گرگ غم لطفت شبان | چون کلیم الله شبان مهربان | |
| گوسفندی از کلیم الله گریخت | پای موسی آبله شد نعل ریخت | |
| در پی او تا به شب در جست و جو | وان رمه غایب شده از چشم او | |
| گوسفند از ماندگی شد سست و ماند | پس کلیم الله گرد از وی فشاند | |
| کف همی‌مالید بر پشت و سرش | می‌نواخت از مهر هم‌چون مادرش | |
| نیم ذره طیرگی و خشم نی | غیر مهر و رحم و آب چشم نی | |
| گفت گیرم بر منت رحمی نبود | طبع تو بر خود چرا استم نمود | |
| با ملایک گفت یزدان آن زمان | که نبوت را نمی‌زیبد فلان |