| گر زمین باشد ز مغناطیس و او آهن لحیم | از سبک خیزی برو طی جهان ناید گران | |
| فارسش هرجا که میراند به رغبت می‌رود | کامران شخصی که این اسبش بود در زیر ران | |
| راکب او در خراسان گر نهد پا در رکاب | پای دیگر در رکاب آرد در آذربایجان | |
| در نوردیدم سخن کاوصاف این عالم نورد | کرده بر خنگ بلاغت تنگ میدان بیان | |
| ای فدایت هرچه موجود است در روی زمین | وی نثارت هرچه موقوفست در بطن زمان | |
| ای نشان عشقت اندر چهره‌ی خرد و بزرگ | وی کمند مهرت اندر گردن پیر و جوان | |
| هرکسی جان را برای خویش می‌دارد عزیز | وز برای چون تو جانان جان عزیزان جهان | |
| زهرکش ساقی تو باشی به ز شهد خوش‌گوار | مرگ کش باعث تو گردی به ز عمر جاودان | |
| تارک شیر فلک تا سینه‌ی گاو زمین | بر دری گر از زبردستی به تیغ امتحان | |
| این ز جان لذت چشان گوید نثارت بادسر | وان بدل منت گشان گوید فدایت بادجان | |
| ذره پرور آفتابا مهر گستر خسروا | ای دل ذرات عالم جانب مهرت کشان | |
| چند مایوسی بود از حسرت پابوس تو | با فلک در جنگ و با خود در جدل دیوانه‌سان | |
| نوزده سال از برای فتح باب دولتت | دست امیدم به دعوت زد در نه آسمان | |
| بعد از آن کایام نومیدی سرآمد بی‌قضا | وین امید از یاری ایزد برآمد بی‌گمان | |
| در طلوع آفتاب دولت و نصرت گرفت | سایه‌ی چتر همایون قیروان تا قیروان | |
| در سجود بارگاه عرش تمثالت کشید | هر مکین فرش غبرا سر به اوج لامکان | |
| من که می‌سوزم چو می‌آرم ظهورت در ضمیر | من که می‌میرم چو می‌آرم حدیثت بر زبان | |
| همچو نرگس روز و شب بر دیده دارم آستین | بس که میرانم سرشک از دوری آن آستان | |
| وجه دوری این که از بیماری ده ساله هست | رخش عزمم ناروا پای تردد ناروان | |
| گر به دل این داغ بی‌مرهم بماند وای دل | ور به جان این درد بی‌درمان بماند وای جان |