| چون به هوش آمد بگفت ای کردگار | مجرمم بودم به خلق اومیدوار | |
| گرچه خواجه بس سخاوت کرده بود | هیچ آن کفو عطای تو نبود | |
| او کله بخشید و تو سر پر خرد | او قبا بخشید و تو بالا و قد | |
| او زرم داد و تو دست زرشمار | او ستورم داد و تو عقل سوار | |
| خواجه شمعم دادو تو چشم قریر | خواجه نقلم داد و تو طعمه‌پذیر | |
| او وظیفه داد و تو عمر و حیات | وعده‌اش زر وعده‌ی تو طیبات | |
| او وثاقم داد و تو چرخ و زمین | در وثاقت او و صد چون او سمین | |
| زر از آن تست زر او نافرید | نان از آن تست نان از تش رسید | |
| آن سخا و رحم هم تو دادیش | کز سخاوت می‌فزودی شادیش | |
| من مرورا قبله‌ی خود ساختم | قبله‌ساز اصل را انداختم | |
| ما کجا بودیم کان دیان دین | عقل می‌کارید اندر آب و طین | |
| چون همی کرد از عدم گردون پدید | وین بساط خاک را می‌گسترید | |
| ز اختران می‌ساخت او مصباح‌ها | وز طبایع قفل با مفتاح‌ها | |
| ای بسا بنیادها پنهان و فاش | مضمر این سقف کرد و این فراش | |
| آدم اصطرلاب اوصاف علوست | وصف آدم مظهر آیات اوست | |
| هرچه در وی می‌نماید عکس اوست | هم‌چو عکس ماه اندر آب جوست | |
| بر صطرلابش نقوش عنکبوت | بهر اوصاف ازل دارد ثبوت | |
| تا ز چرخ غیب وز خورشید روح | عنکبوتش درس گوید از شروح | |
| عنکبوت و این صطرلاب رشاد | بی‌منجم در کف عام اوفتاد | |
| انبیا را داد حق تنجیم این | غیب را چشمی بباید غیب‌بین |