| بعد یک ساعت که شه از وهم و ظن | تلخ گشتش هم گلو و هم دهن | |
| که ندیده بود دلقک را چنین | که ازو خوشتر نبودش هم‌نشین | |
| دایما دستان و لاغ افراشتی | شاه را او شاد و خندان داشتی | |
| آن چنان خندانش کردی در نشست | که گرفتی شه شکم را با دو دست | |
| که ز زور خنده خوی کردی تنش | رو در افتادی ز خنده کردنش | |
| باز امروز این چنین زرد و ترش | دست بر لب می‌زند کای شه خمش | |
| وهم در وهم و خیال اندر خیال | شاه را تا خود چه آید از نکال | |
| که دل شه با غم و پرهیز بود | زانک خوارمشاه بس خون‌ریز بود | |
| بس شهان آن طرف را کشته بود | یا به حیله یا به سطوت آن عنود | |
| این شه ترمد ازو در وهم بود | وز فن دلقک خود آن وهمش فزود | |
| گفت زوتر بازگو تا حال چیست | این چنین آشوب و شور تو ز کیست | |
| گفت من در ده شنیدم آنک شاه | زد منادی بر سر هر شاه‌راه | |
| که کسی خواهم که تازد در سه روز | تا سمرقند و دهم او را کنوز | |
| من شتابیدم بر تو بهر آن | تا بگویم که ندارم آن توان | |
| این چنین چستی نیاید از چو من | باری این اومید را بر من متن | |
| گفت شه لعنت برین زودیت باد | که دو صد تشویش در شهر اوفتاد | |
| از برای این قدر خام‌ریش | آتش افکندی درین مرج و حشیش | |
| هم‌چو این خامان با طبل و علم | که الاقانیم در فقر و عدم | |
| لاف شیخی در جهان انداخته | خویشتن را بایزیدی ساخته | |
| هم ز خود سالک شده واصل شده | محفلی واکرده در دعوی‌کده |