| گر دو حرف صدق گویی ای فلان | گفت تیره در تبع گردد روان | |
| این نخواندی کالکلام ای مستهام | فی شجون حره جر الکلام | |
| هین مشو شارع در آن حرف رشد | که سخن زو مر سخن را میکشد | |
| نیست در ضبطت چو بگشادی دهان | از پی صافی شود تیره روان | |
| آنک معصوم ره وحی خداست | چون همه صافست بگشاید رواست | |
| زانک ما ینطق رسول بالهوی | کی هوا زاید ز معصوم خدا | |
| خویشتن را ساز منطیقی ز حال | تا نگردی همچو من سخرهی مقال |