| چون رود نور و شود پیدا دخان | بفسرد عشق مجازی آن زمان | |
| وا رود آن حسن سوی اصل خود | جسم ماند گنده و رسوا و بد | |
| نور مه راجع شود هم سوی ماه | وا رود عکسش ز دیوار سیاه | |
| پس بماند آب و گل بی آن نگار | گردد آن دیوار بی مه دیووار | |
| قلب را که زر ز روی او بجست | بازگشت آن زر بکان خود نشست | |
| پس مس رسوا بماند دود وش | زو سیه‌روتر بماند عاشقش | |
| عشق بینایان بود بر کان زر | لاجرم هر روز باشد بیشتر | |
| زانک کان را در زری نبود شریک | مرحبا ای کان زر لاشک فیک | |
| هر که قلبی را کند انباز کان | وا رود زر تا بکان لامکان | |
| عاشق و معشوق مرده ز اضطراب | مانده ماهی رفته زان گرداب آب | |
| عشق ربانیست خورشید کمال | امر نور اوست خلقان چون ظلال | |
| مصطفی زین قصه چون خوش برشکفت | رغبت افزون گشت او را هم بگفت | |
| مستمع چون یافت هم‌چون مصطفی | هر سر مویش زبانی شد جدا | |
| مصطفی گفتش که اکنون چاره چیست | گفت این بنده مر او را مشتریست | |
| هر بها که گوید او را می‌خرم | در زیان و حیف ظاهر ننگرم | |
| کو اسیر الله فی الارض آمدست | سخره‌ی خشم عدو الله شدست |