| گفت پیغامبر برای امتحان | او نمی‌بیند ترا کم شو نهان | |
| کرد اشارت عایشه با دستها | او نبیند من همی‌بینم ورا | |
| غیرت عقل است بر خوبی روح | پر ز تشبیهات و تمثیل این نصوح | |
| با چنین پنهانیی کین روح راست | عقل بر وی این چنین رشکین چراست | |
| از که پنهان می‌کنی ای رشک‌خو | آنک پوشیدست نورش روی او | |
| می‌رود بی‌روی‌پوش این آفتاب | فرط نور اوست رویش را نقاب | |
| از که پنهان می‌کنی ای رشک‌ور | که آفتاب از وی نمی‌بیند اثر | |
| رشک از آن افزون‌ترست اندر تنم | کز خودش خواهم که هم پنهان کنم | |
| ز آتش رشک گران آهنگ من | با دو چشم و گوش خود در جنگ من | |
| چون چنین رشکیستت ای جان و دل | پس دهان بر بند و گفتن را بهل | |
| ترسم ار خامش کنم آن آفتاب | از سوی دیگر بدراند حجاب | |
| در خموشی گفت ما اظهر شود | که ز منع آن میل افزون‌تر شود | |
| گر بغرد بحر غره‌ش کف شود | جوش احببت بان اعرف شود | |
| حرف گفتن بستن آن روزنست | عین اظهار سخن پوشیدنست | |
| بلبلانه نعره زن در روی گل | تا کنی مشغولشان از بوی گل | |
| تا به قل مغشول گردد گوششان | سوی روی گل نپرد هوششان | |
| پیش این خورشید کو بس روشنیست | در حقیقت هر دلیلی ره‌زنیست |