| اندر آمد پیش پیغامبر ضریر | کای نوابخش تنور هر خمیر | |
| ای تو میر آب و من مستسقیم | مستغاث المستغاث ای ساقیم | |
| چون در آمد آن ضریر از در شتاب | عایشه بگریخت بهر احتجاب | |
| زانک واقف بود آن خاتون پاک | از غیوری رسول رشکناک | |
| هر که زیباتر بود رشکش فزون | زانک رشک از ناز خیزد یا بنون | |
| گنده‌پیران شوی را قما دهند | چونک از زشتی و پیری آگهند | |
| چون جمال احمدی در هر دو کون | کی بدست ای فر یزدانیش عون | |
| نازهای هر دو کون او را رسد | غیرت آن خورشید صدتو را رسد | |
| که در افکندم به کیوان گوی را | در کشید ای اختران هم روی را | |
| در شعاع بی‌نظیرم لا شوید | ورنه پیش نور نم رسوا شوید | |
| از کرم من هر شبی غایب شوم | کی روم الا نمایم که روم | |
| تا شما بی من شبی خفاش‌وار | پر زنان پرید گرد این مطار | |
| هم‌چو طاووسان پری عرضه کنید | باز مست و سرکش و معجب شوید | |
| ننگرید آن پای خود را زشت‌ساز | هم‌چو چارق کو بود شمع ایاز | |
| رو نمایم صبح بهر گوشمال | تا نگردید از منی ز اهل شمال | |
| ترک آن کن که درازست آن سخن | نهی کردست از درازی امر کن |