| عاشقی بودست در ایام پیش | پاسبان عهد اندر عهد خویش | |
| سالها در بند وصل ماه خود | شاهمات و مات شاهنشاه خود | |
| عاقبت جوینده یابنده بود | که فرج از صبر زاینده بود | |
| گفت روزی یار او که امشب بیا | که بپختم از پی تو لوبیا | |
| در فلان حجره نشین تا نیم‌شب | تا بیایم نیم‌شب من بی طلب | |
| مرد قربان کرد و نانها بخش کرد | چون پدید آمد مهش از زیر گرد | |
| شب در آن حجره نشست آن گرمدار | بر امید وعده‌ی آن یار غار | |
| بعد نصف اللیل آمد یار او | صادق الوعدانه آن دلدار او | |
| عاشق خود را فتاده خفته دید | اندکی از آستین او درید | |
| گردگانی چندش اندر جیب کرد | که تو طفلی گیر این می‌باز نرد | |
| چون سحر از خواب عاشق بر جهید | آستین و گردگانها را بدید | |
| گفت شاه ما همه صدق و وفاست | آنچ بر ما می‌رسد آن هم ز ماست | |
| ای دل بی‌خواب ما زین ایمنیم | چون حرس بر بام چوبک می‌زنیم | |
| گردگان ما درین مطحن شکست | هر چه گوییم از غم خود اندکست | |
| عاذلا چند این صلای ماجرا | پند کم ده بعد ازین دیوانه را | |
| من نخواهم عشوه‌ی هجران شنود | آزمودم چند خواهم آزمود | |
| هرچه غیر شورش و دیوانگیست | اندرین ره دوری و بیگانگیست | |
| هین بنه بر پایم آن زنجیر را | که دریدم سلسله‌ی تدبیر را | |
| غیر آن جعد نگار مقبلم | گر دو صد زنجیر آری بگسلم | |
| عشق و ناموس ای برادر راست نیست | بر رد ناموس ای عاشق مه‌ایست |